Vriendschap
Wie blijft dichtbij als het moeilijk wordt?
Het is makkelijk zeilen op een kalme zee, zeg ik vaak.
In het verpleeghuis en het zorgcentrum zag ik mensen die zelden of nooit bezoek kregen.
Een aandoening is confronterend en daardoor blijven mensen weg.
Ik hoorde: ‘We krijgen niets meer van haar terug’.
Of ‘hij is zo veranderd en daar hebben we moeite mee’.
Terwijl het juist belangrijk is te blijven komen bij iemand die kwetsbaar en afhankelijk is. Voor die ene persoon kun jij het verschil maken en een grijze dag kleur geven.
Mijn moeder is ook veranderd na twee hersenbloedingen. En toch schemert door alles heen wie zij was. De woorden komen niet vanzelf, maar zijn er wel. Ze begrijpt alles wat wordt gezegd en ze kan ineens verrassend uit de hoek komen.
In onze verbale maatschappij word je niet voor vol aangezien als je het hart niet meer op de tong hebt.
Terwijl het eigenlijk heel rustgevend is dat je niet voortdurend de stilte hoeft op te vullen met woorden. De kortste weg tussen twee mensen is vaak een glimlach.
In het kleine schuilt het grote
De hersenen van mijn moeder werken traag. Daarom herhaal ik een vraag als dat nodig is.
Als er geen antwoord komt, stel ik de vraag op een andere manier.
En soms kies ik ervoor om gewoon wat te keuvelen. Laagdrempelig en zonder nadrukkelijke vragen.
Ik praat over de boodschappen, het eten, het weer, het nieuwe wasrek, de tuin en de honden.
Want in het kleine schuilt het grote en het leven kan juist gevat worden in het alledaagse, het gewone. Zodat je voelt dat je thuis bent, waar de honden op je bank liggen en waar je gewoon jezelf mag zijn.
Het is maar weinig mensen gegeven op een natuurlijke manier om te gaan met de ‘beperkingen’ van mijn moeder. Zij zien niet dat het ook mogelijkheden biedt. Al was het maar de mogelijkheid om het eens anders te doen.
Helaas mondt het in de meeste gevallen uit in een ongemakkelijk stilzwijgen en blijft het vervolgens bij één bezoekje.
Echte vrienden leer je kennen in tijden dat niet alles voor de wind gaat. Ze zijn te tellen op de vingers van één hand.
Mijn moeder heeft mensen verloren door het niet aangeboren hersenletsel.
Het is bijzonder en gelukkig dat in deze levensfase zich nieuwe vrienden hebben aangediend. Dat heeft alles te maken met de betrokken mensen in ons team.
Mijn moeder kan haar vrienden inmiddels tellen op de vingers van twee handen.
