Naar Rob de Nijs

‘Mag ik u een kus geven?’ Natuurlijk, graag zelfs.
Na afloop van het concert Rob de Nijs 75 jaar, gisteravond in schouwburg Orpheus, worden we opgehaald en naar de artiestenfoyer gebracht.
Mijn moeder dacht dat het niet zou gebeuren, maar het gebeurt toch.
Het is 22.30 uur, ze is klaarwakker en ze krijgt een kus van Rob.
Niets meer te wensen deze avond.

Twee jaar geleden was Rob ook in de Apeldoornse schouwburg.
Mijn moeder en Pieternel gingen samen. Ik bracht ze weg.
De dag ervoor stuurde ik een mail naar manager Frank met het verzoek speciaal voor mijn moeder ‘Foto van vroeger’ te zingen.
Al na het derde nummer gaan de zaallichten aan. Rob vraagt: ‘Marry waar ben je?’
Pieternel steekt een vinger op en vergeet van schrik te filmen.
‘Dit liedje is voor jou.’
Mijn moeder krijgt een bibberlip van ontroering.
‘Ik hoop dat je ’t mooi vond Marry’.
Mijn moeder knikt, maar dat ziet Rob natuurlijk niet.
Iedere keer als ik het verhaal vertel in het bijzijn van mijn moeder, krijgt ze tranen in de ogen.

 

 

Mijn moeder vindt Rob een leuke man.
Maar ‘leuke man’ is voor haar niet genoeg als het om muziek gaat, daar is mijn moeder te muzikaal voor.
Rob beschikt over een mooie warme stem en heeft een enorm repertoire dat raakt aan alle facetten van het menselijk bestaan.
Dat repertoire nestelt zich in het collectief geheugen. Denk aan klassiekers als Malle Babbe, Het werd zomer, Zet een kaars voor je raam en Ritme van de regen.
Mijn moeder kent ze allemaal.

Muziek is de kortste weg naar haar hart

Er ligt inmiddels een grote stapel cd’s van Rob de Nijs in de mantelzorgwoning. CD’s zijn tastbaar en dat is fijn voor mijn moeder. Dus we doen ze niet de deur uit. We draaien ook nog platen omdat het zo gezellig ouderwets is en het geluid van vinyl onnavolgbaar is.
Favoriet is een verzamel-CD van Rob met veel nummers uit de jaren 60 en 70, die wij nog niet kenden. Omdat deze CD bijna iedere dag wordt afgespeeld, kan mijn moeder alle liedjes inmiddels meezingen. Soms zit ze op de rand van het bed en hoor ik ineens de laatste woorden van een refrein: Ooooh yeaaahhh.
Dat klinkt heel geestig uit de mond van mijn 91-jarige moeder.

 

 

Gisteravond waren we met een groot deel van ons team bij het concert van Rob.
Mijn moeder met ‘de meisjes’. Allemaal met hun eigen herinneringen aan de hits van toen.
Bijzonder dat zij die herinneringen beleefden in verbondenheid met mijn moeder.
Muziek is de kortste weg naar haar hart.
Corinda weet dat als geen ander.
Zij zingt met mijn moeder. Ze hebben in de loop der jaren een flink repertoire opgebouwd.
Muziek van Rob de Nijs is daarbij een vaste waarde.
‘Die zingen wij ook, hè mevrouw Nauta?’ hoorde ik gisteravond ieder kwartier.
Mijn moeder straalde. ‘Ja, die zingen we ook’.

De avond vliegt voorbij en wordt bekroond met een ontmoeting in de artiestenfoyer.
Bij thuiskomst laat mijn moeder weten: ‘Ik ga nog niet naar bed.’

Na middernacht ligt ze erin.
Zoals altijd zingen we nog even.

Ik ga slapen, ik ben moe.
Vanavond ging ik naar Rob de Nijs toe
Ik heb genoten van zijn fijne stem
En ik kreeg zelfs een kus van hem…

Een nachtzoen was niet nodig.
Die had ze al gehad.
Van Rob.