Merlijn

Je wilt dat het op het goede moment gebeurt.
Niet te vroeg, maar vooral ook niet te laat.
Merlijn verdient het juiste moment.
Het beste moment.
Voor haar.
Voor ons komt het altijd te vroeg.

Het moment nadert met rasse schreden als Merlijn in de laatste week van mei ’s nachts misselijk en onrustig wordt. De diagnose ernstig nierfalen is ruim een jaar geleden gesteld. De echte reservetijd is vier maanden geleden ingegaan.
Merlijn is afhankelijk van ons, daarom moeten we in haar belang handelen.
We willen niet dat ze lijdt.
Ze zoekt overdag plekjes om te aarden. Er is veel oogcontact.

Merlijntje staat tot op het laatst klaar voor elke wandeling maar loopt stapje voor stapje. Daarom kopen we een wandelwagen. Ik vraag haar tijdens de wandelingen of ze nog een stukje verder wil. Negen van de tien keer loopt ze me met een eigenwijs hoofdje voorbij. Toch vindt ze de wandelwagen heerlijk, vooral als ik een beetje vaart maak. De oren staan in zen-stand.

 

 

Het doet me denken aan de ontelbare ritjes met de fiets, Merlijn balancerend in een mandje voorop het stuur. Daarna snel als de wind naast mij over de velden van het park, lachend. Kijk eens Mum hoe hard ik ga. Vrij.
Die vrijheid verdient ze.

Pieternel maakt een afspraak om Merlijn 8 juni te laten inslapen, uiteraard bij ons thuis.
Nog twaalf dagen hebben we. Het lijkt kort, maar ineens is het toch veel te lang.
Vrijdag voor Pinksteren bellen we met holistisch dierenarts Karin uit Beek.
Ze kan diezelfde middag komen.
Dat is voor ons te snel.
Het wordt zaterdagochtend 10 uur.
Merlijn weet het. Dat voel ik aan haar.

Merlijn wilde niet weg bij het graf van mijn moeder

We lichten de ‘meisjes’ van Team Nauta in.
Die komen gedurende de dag afscheid nemen.
Vijf jaar woonde onze moeder in de achtertuin. Merlijn was daar bijna altijd. Op de rugleuning van de bank lekker tegen de verwarming aan, naast de rolstoel, op het voeteneinde van het bed en vooral ook bij iedere activiteit.

 

 

Als ik ’s avonds mijn moeder in bed had gelegd, hield Merlijn zich muisstil.
De deur was vaak al op slot voor ik erachter kwam dat ik nog ‘iets’ vergeten was.
De enorme trouw aan onze moeder kwam hartverscheurend tot uiting tijdens haar begrafenis. In het kerkje van Hoog Soeren lag ze naast de kist.

 

 

Op de begraafplaats wilde Merlijn niet weg bij het graf. Minutenlang bleef ze naar beneden kijken naar haar Marry. We kunnen haar hier toch niet achterlaten?
Vele maanden later reageerde ze nog steeds op iedere rolstoel die ze zag.

Die avond gaan we voor het laatst met haar naar het bos, waar zoveel pootafdrukken liggen.
Zaterdagochtend zijn we vroeg in het park.
Het is 9.45 uur. Pieternel zit met Merlijntje op de bank.
Dan is daar het moment tussen Isabel en Merlijn.
Isabel kruipt op de bank.
Merlijn buigt haar hoofdje met de mooie hertenogen naar Isabel toe.
Neuzen raken elkaar.
Merlijn kijkt naar mij. Het is goed.

 

 

We gaan naar het balkon, met uitzicht op de blauwe hemel.
Isabel ligt op haar kussen.
Klokslag 10 gaat de bel.
Merlijn ligt heel ontspannen in mijn armen.
Na tien minuten krijgt ze een slaapmiddel.
Merlijn ontspant nog meer. Ik voel ergens tranen. Het is de dierenarts.
In de verte hoor ik haar tegen Pieternel zeggen dat dit normaal gesproken niet gebeurt. Maar Merlijn is zo bijzonder…
Isabel gaat even weg en komt weer terug.

Als pup in een vuilniszak ingeleverd bij een dodingsstation

Na twintig minuten als Merlijn in diepe veilige slaap is, krijgt ze de tweede injectie.
Het hart blijft nog tien minuten kloppen.
We wisten al dat ze een groot sterk hart heeft.
De dierenarts vertrekt stilletjes.
Het is een voorrecht en een eer om Merlijn te leren kennen zegt ze.
Wij blijven achter.
Dankbaar dat Merlijn haar lichaam zo sereen heeft losgelaten.
Verstand en gevoel zeggen dat dit het beste is wat we voor haar konden doen.
Maar dat maakt de pijn van het verlies en de leegte die zij achterlaat niet minder.
We voelen ons verdrietig.

Veertien jaar was ze bij ons. Onze eerste Spaanse adoptiehond. In het voorjaar van 2006 als pup in een vuilniszak ingeleverd bij een dodingsstation in Malaga en net op tijd gered. Ze werd een prachtig cadeau voor de verjaardag van Pieternel.

 

 

Al onze huisdieren zijn gezinsleden en bijzonder.
Merlijn is een oude ziel.
Wijs, gevoelig, communicatief, nooit opdringerig maar op een bepaalde manier heel aanwezig met een speciale energie. Ze houdt van zwemmen, dansen, ballen, roltrappen en een goed gesprek. Dol ook op autorijden. Het liefst dicht tegen mij aan achter het stuur.

Januari 2017 krijgt Merlijn een grote zus.
Die nog veel groter werd dan wij dachten.
De grote zus uit een asiel op Tenerife is 8 maanden, krijgt de naam Isabel en blijkt veel ontzag te hebben voor Merlijn.
Ze komt niet aan haar eten.
Gaat op gepaste afstand liggen, maar wel in het zicht.
Trekt geen lip op als Merlijn meent even te moeten snauwen.

Merlijn staat ineens te kwispelen in het bos bij honden, die ze normaal ontwijkt.
Waarbij ik soms denk: Zou je dat wel doen?
Meestal loopt ze een blokje om en sluit ze drie bospaden verder weer aan bij de wandeling. Het zelfvertrouwen neemt toe en Isabel houdt altijd een oogje in het zeil.
Merlijn leert Isabel zwemmen, met de bal spelen en nog veel meer.

 

 

Ze zijn op afstand dichtbij elkaar. Altijd ook het snelle oogcontact.
Merlijn pendelt van mandje naar mandje. Isabel volgt en propt het grote lenige lijf in kleine mandjes.
Als we weg gaan liggen ze binnen twee meter van elkaar. Als we terugkomen nog steeds. Heel harmonieus. Isabel heeft een mooie kalmte over zich en een rustige hartslag. Dat is zichtbaar een steun voor Merlijn.

De laatste maanden komt Isabel helpen bij het eten. Merlijn krijgt haar voeding twee keer per dag op het aanrecht. Ik geef het uit de hand. Isabel staat onbeweeglijk bij me. Merlijn geniet ervan.
In het park loopt Isabel keurig naast de wandelwagen.
Ontroerend dat onze grote Podenco Canario met haar lange benen en grote voeten de snelheid aanpast en dichtbij blijft. Aanpassen aan en zorgen voor de kwetsbaarste schakel. Dat doet Isabel.
Zoals Merlijn bij mijn moeder.
Als wij zo lopen, denk ik aan de wandelingen met mijn moeder in de rolstoel.
Met Merlijn er altijd pal naast.

Met haar grote voeten haalt Isabel het zand van Merlijn af

Merlijn ligt nog uren in de tuin in haar mandje.
We gaan steeds even kijken en vragen Isabel dan mee.
Die kijkt ook.
Ze moet ook heel erg kijken en ruiken als we Merlijn in een lichtblauw katoenen lakentje wikkelen. Maar ze komt pas echt in actie als Merlijn in haar grafje ligt.
Ineens staat ze naast me. Ze kijkt mij verschrikt aan. Met haar grote voeten begint ze zand van Merlijn af te halen. Ik leg haar uit dat Merlijn heel diep slaapt en dat het goed is.

 

 

De onvoorwaardelijke liefde van je huisdieren is een groot geschenk. Zij zijn er altijd.
Mijn jeugd vol verlies werd dragelijk dankzij de liefde van de teckels. Eerst Myra en later Pasja. Zij sliepen stiekem bij mij in bed, wachtten me op als ik uit school kwam, zaten op tafel als ik huiswerk maakte. Zonder woorden, maar toch zo’n grote band.

Ik heb geleerd verdriet te delen.
Dat helpt.

 

 

Merlijn ligt onder een treurwilgje dat geen treurwilgje meer is, omdat ik het in de vorm van een paraplu heb geknipt. Het is een plek in onze tuin waar Merlijn een paar weken geleden een zanderig kuiltje maakte voor zichzelf.
Er bloeien nu margrietjes in de vorm van een hart.
Ze ontbreekt.
Het doet zeer.
Maar zo dankbaar voor wie ze was.
Dat bewaren we in ons hart, altijd.

Run free, lief, lief Merlijntje